మాతృదేవోభవ

జీవితం లో తుది శ్వాస వరకు మనం ఏర్పరుచుకునే బంధాలలో... అమ్మతో మననుకున్న అనుబంధం అన్ని బంధాల కన్నా “తొమ్మిది నెలలు” ఎక్కువ... ఆ తొమ్మిది నెలల కాలమే, మిగతా వారి నుండి, అమ్మని వేరు చేసి ఆకాశం అంత ఎత్తున నిలబెడుతుంది...

అమ్మ అనే పదం మన పెదాలను కలిపినట్టే, ఇంట్లో అనుబంధాలను కలిపే వారధి అమ్మ. అడుగులే వెయ్యటం చేతకాని మనకి వేలు పట్టి నడిపించే నాన్నని పరిచయం చేసిందీ అమ్మే. ఇన్నేళ్ళ జీవితంలో కష్టాలన్నీ టీవీ సీరియల్స్ లో చూసినట్టు ఉన్నామే తప్ప ఏనాడు మా దరి చేరలేదంటే దానికి కారణం అమ్మా నాన్నే... చాలా మందికి బాల్యం మరలా తిరిగి వచ్చేస్తే బావున్ను అనే కోరిక ఉండటానికి ముఖ్య కారణం అమ్మేనేమో... ఆరుబయట కూర్చోబెట్టుకుని, గోరుముద్దలు తినిపిస్తూ, లాలి పాటలు పాడుతూ ఉండే అమ్మని ఎలా వద్దు అని అనగలం? “అమ్మ చేతితో కలిపి పెట్టిన ఆవకాయ ముద్ద ముందు అమృతం కూడా దిగదుడుపే” అని చెప్తే అది అతిశయోక్తి కాదేమో...

పుట్టుక అంటూ లేని ఆ పరంధాముడు కూడా ఎన్నో సార్లు గర్భవాసం చేసి అమ్మ చేతి గోరుముద్దలు తిని పొంగిపోయాడు... “చిక్కడు సిరి కౌగిటిలో, చిక్కడు సనకాది మునుల చిత్తాబ్జములన్, చిక్కడు శ్రుతి లతికావళి, చిక్కెనతడు లీల తల్లి చేతన్ ఱోలన్” అని అంటారు పోతన గారు పరవశించిపోతూ... గొప్పగొప్ప జ్ఞానులకు దొరకని ఆ పరమాత్మ, ఆఖరికి లక్ష్మీ దేవికి కూడా చిక్కని ఆ పరంధాముడు, తల్లి చేతికి, తల్లి మమకారానికి దొరికిపోయి కట్టుబడ్డాడట... నిజమే, ఆ దైవాన్ని సైతం లాలించి ఆడిస్తుంది అమ్మ...

కడుపు కర్మాగారంలో మనకొక రూపం దిద్దిందనో....

ఈ  పాపపు ప్రపంచం  నుండి తొమ్మిది నెలలు భద్రంగా కాపాడిందనో...

ప్రసవ వేదన భరించి, నవ్వుతూ హత్తుకుందనో....

తన రక్తాన్ని పాలగా మార్చి మనకు ఆయుష్షు పోసిందనో....

ఎప్పుడూ మన కోసమే తపన పడే వ్యక్తి తో నాన్నగా అనుబంధం వేసిందనో....

అమ్మ ముందు నిలబెడితే నాన్నకి కూడా రెండో ర్యాంకే... అమ్మ ఎపుడూ ఒక మెట్టు పైనే...

మన బంగారు భవిష్యత్తుని చక్కగా చెక్కిన ఈ శిల్పి ఋణం తీర్చుకోలేకనే, 'మాతృదేవోభవ, పితృదేవోభవ, ఆచార్యదేవోభవ' అంటూ మనం మొదట అమ్మకు ప్రణామం చేసిన తరువాతనే తండ్రికి, గురువుకి ప్రణామం చేస్తాం ఇప్పటికీ... ఎప్పటికీ...